Anne olunca anladım hamdolsun

“Tanrıya inanmıyorum ama bir güç var” diyenlerden misiniz? Hayat boş, düzen anlamsız mı geliyor? Öyleyse ivedilikle bir çocuk sahibi olun da bakın 3 vakte kadar nasıl Yaradan’a sığınıyorsunuz. Şöyle ki: Hamilelik haberiyle beraber “inşallah”, “maşallah”lar başlar. Doğum yaklaştıkça  “hayırlısıyla”, “kısmetse”ler artar. Yenidoğan haftalarında bebeği her alıp bırakışta “bismillah”lar birbirine çarpar. İlk birkaç ay “Allah’ım sen yardım et”ler, sonraki aylarda “aman aman çok şükür”ler düstur olur. Bebek yürümeye-daha ziyade düşmeye-başladığında her vukuatta bir “Allah!” ve kafayı gözü patlatmaktan kıl payı kurtulduğunda da “Allah korudu” denir. Sonra gelir kriz anları: Ağzında çevirdiği yemeği püskürtüp, dolu kaşığa elinin tersiyle çakıp, masanın üzerindeki tüm oyuncakları yere savurup, kapağını aç diye uzattığı kutuyu elinden aldığında neden kutuyu aldın diye hönkürerek ağlayan evlada bir şey denemediğinde “la havle ve la kuvvette” (eğer iç şişkinliği geçmediyse, “illa billahil aliyyil azim” diye uzar), “ya sabır ya selamet”, “Allah’ım sana geliyorum”lar durumun vahametine göre sıralanır. Kalabalık ortamlarda içinden Felak-Nas okuyup, çaktırmadan çocuğa üflemelerden, gecenin bir köründe ağlayarak uyanan bebeği uyutmaya çalışırken-pışpışla senkronize-21 besmele çekmelere falan hiç girmiyorum, onlar dipsiz kuyu.

“Anne olunca anladım”larımdan en birincisi şudur: Bebe dediğin insanı imana getiren bir şeymiş. Öyle hariçten gazel okumaya gelmiyormuş bu işler. Birkaç sene önce “aman benim pek batıl inancım yoktur aslında” diye göz deviren modern kadın, ana kucağına takacak nazar boncuğu ararken buluverirmiş kendini. Ya da 6 ayın sonunda okunmadık anne-bebek forumu, denenmedik gaz damlası/şurubu, yapılmadık masaj kalmamışken; “her halt için var da neden gaz giderici bir dua yok!” diye hayıflanmak hiç de yadırganacak bir şey değilmiş oysa ki…

(Hunisini düzeltip, 19 aylık yavrusunun elinden -tabi verirse- tutar, ıslık çalarak uzaklaşır.)

Yazı: Gözde Aral Ocak @alkalioldumbenanne