Dergi Bursa Aralık 2017 - Sayı 46

39 Ne yazayım? Ne yazılabilir “göç” hakkında? Kuşkusuz çok şey yazılabilir. Ama ben, bende her zaman uyandırdığı iki ana çağrışım ve bir-iki yan çağrışımdan söz etmek istiyorum. Birincisi hüzün. Ben severim hüznü. Hüzünlü şarkıları çok sevdiğimden ötürü mü bilmem, severim. Şimdi bir de hazan mevsimindeyiz ya… Her yerden bir hüzün sarar beni. Evde, yolda, sokakta, bağda, bahçede, parkta. Sararan yapraklar, dökülen gazeller, şarkılara ve türkülere karışan hüzünlü sözler, dizeler, nağmeler… Hele de Yıldırım Gürses’in söylediği “Yine hazan mevsimi geldi, yine yapraklar rüzgârların peşi sıra gidecek” şarkısı var ya… Sevilir mi hüzün? Sevilecek bir şey mi? Acaba başka sevenler de var mı? Vardır elbette. Olmaz mı? Bunları düşünürken akşam Yılmaz Akkılıç Kütüphanesi’ndeki Edebi Kazılar etkinliğinde koyu bir söyleşi gerçekleştiren yazar Mario Levi konuşma sırasında “Ben hüznü severim” demesin mi? Sevindim, rahatladım. Demek ki yalnız değilmişim. Hüznü sevenler de varmış benden başka. “Göç”ün bende çağrıştırdığı ikinci duygu ”acı”dır. Yalın, katıksız acı. Bu hüzünden çok öte bir acı. Yerinden, yurdundan zorla koparılıp göçe zorlananlar usuma geldikçe hüzünlenir, ağlamaklı olurum. Çok üzülürüm. Ne büyük bir acı onların acısı. Ana ocağından, taşından, toprağından, köyünden, kasabandan, mahallenden, eşinden, dostundan koparılıyorsun zorla. Bilmediğin diyarlara gidiyorsun. Neler göreceksin, neler yaşayacaksın, nelerle karşılaşacaksın, belli değil. What should I write? What can be written on “migration”? Many a thing, undoubtedly. However, I want to discuss a few associations that this word brings to my mind. The first is sadness. I like sadness. I don’t know if this is due to the fact that I like sad songs or not, but I do. And now, since we are in autumn… I am surrounded by sadness from all sides. At home, on the road, on the streets, in parks. Yellowing leaves, falling autumn leaves, sad words, verses and songs… And the song by Yıldırım Gürses that goes like, “There comes autumn again, there goes the leaves with the wind again”… Can one like sadness? Is it something to be liked? Are there others who like it? I am sure there are. No? When I was pondering on these thoughts, writer Mario Levi who made an interview during the “Edebi Kazılar” activity at the Yılmaz Akkılıç Library said all of a sudden, “I like sadness”. I was overjoyed and relaxed. I realized that I was not alone. There were others who liked sadness like me. The second emotion that “migration” conjures up in me is “pain”. Pure, unmitigated pain. This is a pain beyond sadness. I get saddened whenever I think about those who have been forced to leave their homeland. I feel grieved. What a pain they must have felt. Being forced out of your mother land, your soil, your village, your town, your neighborhood, your friends. You have to go to foreign lands. Who knows what you will see, experience or meet? My heart sinks whenever I think of those who migrated from Caucasia, the Balkans and those who were brought here from Crete. It’s as if they are not the ones who have migrated from these lands but me… Indeed, the pain that the locals of Karaman who speak Turkish or those from Niğde, Aksaray, Ereğli regions who were forced to move during the Great Population Exchange overwhelms me. I don’t know if you ever read books by Ahmet Yorulmaz who has been writing books on them? One feels weird when reading those books.