Dergi Bursa Aralık 2017 - Sayı 46

49 yaşanan acıları hala yüreğinde hisseden ve unutmamak için nesilden nesillere aktaran halkları biliyoruz. Örneğin Yahudiler, Davut’un 2 bin yıllık sarayının bu gün ağlama duvarına dönüşen sınırında dünyanın dört bir tarafına dağılmasına neden olan yenilgilerini hatırlar. Şiiler 1327 yıl önce Kerbela’da öldürülen Hasan ve Hüseyin için matem tutar, bir haksızlığa isyan ederler. Kafkasya’dan sürgün edilen ve anavatanlarından zorla koparılan Kafkas halkı ise sıla hasretini bu gün dahi içlerinde yaşarlar. 300 yıl süren Rus - Kafkas Savaşları sonucunda 1864 yılında savaşı kaybeden Kafdağı’nın insanları cepheden köylerine dönerken galip gelenler ise bir ganimet ve bedel istiyordu. Ruslar 6 bin yıldır Kafdağı’nda yaşayanlara en ağır bedeli layık görmüştü; sürgün. Kafkasya’da yaşayan halkların o dönemde gidecekleri tek yer ise dinini yaşadıkları Osmanlı topraklarıydı, Kafkas halkı ilk deniz yoluyla Osmanlı limanlarına gönderilmeye başlandı. Osmanlı’nın onlar için biçtiği rolde Arnavutluk, Sırbistan, Ürdün, Suriye başta olmak üzere savaşların ve çatışmaların en yoğun olduğu bölgelere yerleştirmek vardı, zaman içinde sürgün yolu from generation to generation in order not to forget. For instance, the Jews remember their loss that resulted in the spreading out to all over the world at the location where the 2 thousand year old palace of David was transformed into a wailing wall. The Shi’ites continue to grieve for Hasan and Hüseyin who were killed at Karbala 1327 years ago. Whereas the Caucasian public that were forced into exile away from their homeland still live in homesickness to this day. While the people of Mount Kaf who lost the 300 year long Russian – Caucasian Wars in 1864 were returning home from the war fronts, the victors demanded booty. The Russians deemed those who lived in Mount Kaf for 6 thousand years with the highest price; exile. The only place that the people of Caucasia could go at that time was the land of the Ottoman Empire which shared the same religion; people of Caucasia were started to be sent to Ottoman piers by sea. Settling down in regions rich in wars and struggles such as Albania, Serbia, Jordan, Syria was among the roles that the Ottomans provided to them and over time the road of exile transformed into genocide. What took place on the road to exile, the heart-wrenching states of those who died on the way are described as such in the report by the Russian consulate general in Trabzon to General Katraçef who was in charge of the deportation: “70 thousand