Dergi Bursa / Mayıs - Haziran 2018 / Sayı 49

32 fotoğraf öyküleri photo stories turizmi ile anılmak isteyen bir köy ve buna hizmet etmek için çabalayan bir fotoğrafçı için daha ne gerekebilirdi ki? Yaklaşan festival öncesi ziyaretlerimi sıklaştırdığım köyde kahvede otururken mahalle halkıyla konuyu bu hikâyeye getirdim. Daha önce bir kuş gözlemcisi şahit olmuş bu olaya. Ama Uluabat’ın neresinde, ne zaman ve kiminle gördüğünü bilmiyordu bana anlattığında. “Belki öğrenirim” diye sohbete konu ettim, iyi ki de etmişim. Dedim ki, “Sizin köyde leylek kimin kayığına konuyor? Böyle bir şey duymuştum, var mıdır aslı?” Hemen karşımda oturan Adem Amca seslendi, “Benim kayığıma konuyor. Yarın gel götüreyim seni.’’ İşte bu güzel hikâye bu şekilde gün yüzüne çıktı. Konu açılınca köylüler bile inanmadılar başta. “Olsaydı anlatırdın” dediler ve hiç bahsetmediğini söylediler Adem Amca’ya. Meğer Adem Amca yıllardır her yaz bu leyleği kayığında ağırlarmış da ses etmezmiş kimselere... Şu samimiyete bakar mısınız? Sohbetin ardından o gün Adem Amca ile anlaştık ve ertesi sabah için kıyıda buluşma kararı aldık. “Erken gel bak. Leyleğin yavruları var. Hızlıca yiyip karnı doydu mu beklemez’’ dedi. Son tembihini yaptıktan sonra köyden ayrıldım. Ertesi sabah günün ilk ışıklarında köyün yolunu tuttum yeniden, büyük bir heyecanla. Köye vardığımda leylek çoktan konmuştu bile kayığa. İnsanın gözüyle görmesine rağmen inanması zaman alıyor. O ne muhteşem görüntüdür öyle... “Şu Adem Amca, ne şanslı adam…” dedim içimden. Kaç kişi böyle bir mucizenin başkahramanı olabilir ki şu hayatta? Adem Amca genelde ağına takılan ve işine yaramayacak küçük balıkları Yaren’e While sitting at the coffee shop of the village before the appro- aching festival, I mentioned this story. A bird observer witnes- sed this beforehand. However, he did not know where in Ulua- bat it was, when or with whom. I mentioned this story thinking, “Perhaps, I may learn about it,” and I am glad that I did. I said, “Whose boat does the stork land on in your village? I had heard of such a thing, is it true?” Uncle Adam, sitting right across me, said, “It lands on my boat. Come with me and I’ll take you tomorrow.’’ This is how the beautiful story came to light. Even the villagers did not believe me at first. “You would have told us,” they said and added that Uncle Adem never mentioned this before. Indeed, it turned out that Uncle Adem hosted this stork on his boat every summer without telling it to anyone… What candor! After the chat, we arranged a meeting with Uncle Adem for the next morning and decided to meet at the shore. “Come early. The stork has offspring. It won’t wait after eating its fill,’’ he said. I left the village after his final words. Next morning, I hit the road for the village with great excite- ment at first light. The stork was already on the boat when I arrived. It takes some time to believe this sight even when you see it with your own eyes. What a magnificent view that was… “How lucky this Uncle Adem…” I said to myself. How many people may be the hero of such a miracle? Uncle Adem sorts out the small fish from his nets and threw them at Yaren but soon after starts throwing his own share as well. Our stork is quite picky and does not eat the fish from the boat if it cannot catch them in mid-air. The fish should come from the hands of Uncle Adem directly. And Uncle Adem grumbles: “How picky you are, why don’t you eat those that fall right in front of you…”