Dergi Bursa / TEM. AUG. EYLÜL 2019 / Sayı 54

58 “En uzak mesafe ne Afrika’dır, ne Çin, ne Hindistan, ne seyyareler, ne de yıldızlar geceleri ışıldayan… En uzak mesafe iki kafa arasındaki mesafedir birbirini anlamayan…” Herman Amato’nun kaleme aldığı ve Can Yücel’in dilimize çevirdiği bu şiir ne güzel anlatmaktadır karşılıklı anlayış ve hoşgörünün her zaman birbirine kavuşmanın bir yolunu bulacağını, isteyene sebep, istemeyene bahanenin her zaman hazır olacağını. Hepimiz dünyaya insan paydasıyla doğarken zaman içerisinde çeşitli sıfatlarla ayrıştırıyoruz kendimizi. İnsanın zaman ölçeğinde ortalama 70 yıllık herkesin kendi hikayesinde başrolü oynadığı oysa doğanın zaman kavramında bir kum tanesinden daha kısa süre bu topraklara ayak bastığı; kendini bunca ciddiye alırken, hikayesini tamamlayıp gittiği bir sahnedir yaşam. Bu sahnede bize verilen roller, bizim edindiğimiz deneyimler ve yaşamın getirdikleri ile varlığımızı sergilerken karşılaştığımız farklılıklar zenginliğimiz olmalı. Sahnemizi doldurmalı, hikayemizi renklendirmeli. Her birimiz özeliz; yeteneklerimizle, sahip olduklarımız ve olamadıklarımızla. Nasıl ki parmak izlerimizin farkı doğadaki yansımalarımızsa zihinlerimiz de yaşamımıza yön veren bizleri farklı kılan değerlerin başını çekmektedir. Yaşadığımız coğrafya, “The farthest distance is neither Africa, nor China or India, nor the planets or the starts that shine at nights… The farthest distance is that between two minds that do not understand each other…” This poem by Herman Amato translated into Turkish by Can Yücel wonderfully expresses the fact that mutual understanding and tolerance will always find a way to cover up the distances and that there will always be excuses for those who do not wish to do so and reasons for those who do. We all classify ourselves into different attributes over time from the moment we are born. Life is a stage on which every individual plays the lead role in their own story covering up an average of 70 years on the scale of time for humans which actually is no different than a grain of sand for time in nature; after which one leaves the stage upon completing their parts in which everyone takes themselves way too seriously. The roles given to us on this stage should be the experiences we have acquired and what life has bestowed upon us as well as the differences that we come across as we play our parts. We should fill up our stage and color up our stories. All of us are special; with our skills, possessions and the things that we lack. Just as the differences in our finger prints are our reflections in nature, our minds are among the most You play the leading role Başrolde sen varsın Dilek Şen köşe corner