Yolumdaki sevgiler

Duyguların tümünü canlandıran, hayata anlam katan, hüznü neşeye, korkuyu tutkuya, vazgeçmişliği umuda dönüştüren yaşam enerjisi… Varlığının huzur verdiği, yokluğunun ruhları hasta ettiği mucizevî duygudur sevgi.

Uçakla yolculuk etmek üzereyim. Bilmiyorum kaçıncı uçuşum. Uçak yolculuklarında gökyüzünün uçsuz bucaksız sonsuzluğuna dalar giderim hep. İçimdeki kıpırtı yerini sakinliğe bıraktı birkaç dakika içinde. Yol arkadaşımın ısrarlı sohbet çabalarını ustaca geri çevirerek düşüncelerimi gökyüzünün boşluğuna bıraktım. Uzaklaşan şehir ışıklarındaki küçük dünyaları düşündüm. Kavuşanların, yollarını ayıranların ya da yeniden kalbinde sevginin ışığını bulanların benzer öykülerini düşündüm. Sevdikçe güzelleştiğimizin farkına vardım bir an ve sevgisiz aslında yok olacağımızın. Sevginin olduğu yerde huzur, doygunluk ve tatmin vardır. Detaylarda kaybolmadan sevmek olduğu gibi, öylece kabul etmek de başarıdır hayatta belki.

İçimde tanıdık bir mutluluk sebepsizce belirirken anlamaya çalışıyorum sevgiyi.

Hani yapraklarını büyük bir hevesle tek tek koparıp “Seviyor… Sevmiyor…” diye fal baktığımız, sonra sonuç sevmiyor çıkınca asılan yüzümüze inat yeniden başladığımız papatya anlamış mıdır acaba sevgiyi? Sevildiğimizden ne kadar emin olsak da ispatlama çabamız bitmiyor. Muhtaçlığımızın tükenmediği bu duygunun türlü halleri, her yerde her an karşımızda. Menekşeleri ile konuşan annem geliyor gözümün önüne. Aralarındaki ilişkiye bozulduğumdan habersiz saatlerce konuşur, sever, sulardı onları. Onlar da sevildikçe şımarır, filizlenir cömertçe renklerini sunardı karşılığında. Hiç çiçekler anlar mı diye düşünürken yıllar sonra kuru bir dala dönmüş olan begonvilin karşısında buldum kendimi. Yeşertmek için onca çaba, sabır dolu günlerin ardından, bir sabah minik tomurcuğunu gördüğümde, içimdeki sevinci ve umudu tahmin edersiniz. İnandım artık doğanın da bir ruhu olduğuna… Mucizedir sevgi. Henüz anne karnındayken hikâyeler anlatılan, şarkılar söylenen, merakla beklenen bebeğin hissettiği ve hissettirdiği huzurdur sevgi.

Bazen tutkuya dönüşür, öyle ki tehlikeleri bile görmezden gelirsin. İnsanoğlunun içindeki sevgi gücüyle neler yapabileceğini hayranlıkla izlersin. Dağların zirvesine yolculuk ederken kayaların her köşesine dokunup hissedenler bilirler, bulutlara kadar uzanmanın hazzını. Özgürlüktür sevgi. Mavidir, uçsuz bucaksız denizler… Dalgaların sesi, kızıma adını verdiğim yosunun kokusudur. Güzelliğini derinlerde gizleyen o masmavi suların tutkunları; korkusuzca, sessizce keşfe çıkarlar o büyülü dünyayı. İncitmeden, kirletmeden yolculuklarını tamamlar, tükenen canlı türlerini yaşatmak için mücadele ederler. Savunmasız olan her şeyi korumaktır sevgi.

İlişkilerde giderek artan samimiyetsizlik mutsuz ediyor beni. Neden bu kadar hayal kırıklığı, depresyon ve öfke var. Duygular bir yere kadar gizleniyor ama mutlaka gerçek hissediliyor zamanla. Karşılaştığımda tanıdık bir yüzde, “selam canım” derken gözlerinden “senin canına okuyacağım” ifadesini gördüğümde sevgiyi düşünüyorum. Detaylara takılmamam gerektiğini, kimsenin kimseyi sevmek gibi bir mecburiyeti olmadığını tekrarlıyorum kendime. Sevdikçe özgürleşiyor, özgürleştikçe seviyorum. Bağımlılığa ve köleliğe dönüştürülen ilişki değildir sevgi.

İlginçtir bazı insanlar “seni seviyorum” derken çok cimri davranırlar. Bazılarımız da çok fazla kullanıp anlamını yok ederiz. Dengeyi kurmak zor gibi… Her çiftin benzerdir diyalogu; “Beni seviyor musun? sorusuna “Elbette hayatım yoksa yanında olur muyum?” yanıtı gelir. Çoğu zaman hissedilenle söylenen o kadar aykırıdır ki, işte o noktadan sonra birisi inanmış gibi diğeri de seviyormuş gibi davranmaya devam eder. Aşkın, sevginin kanıtı ve ölçüsü olmaz, aranmamalı. Sürekli duyguları tartmak, oyunlarla denemelerle ispatlamaya çalışmak boş bir yorgunlukla sonuçlanır. Beklentiler gerçekleşmeyebilir ve çoğunlukla gerçekleşse bile giderek artar sevgiyi ispatlatmak ihtiyacı. Zamanla yaşanan güzelliklerin yerini yaşanamayanların gerginliği alır. Geç kalınan bir randevu dünyanın en büyük sorunu olur. Hoşgörüdür sevgi.

Âşık olmanın gücünü bencilliklerimden arınmakta kullanmayı, sevgi mucizesinin her türlü güçlüğün üzerinden gelebileceğine inanmayı, görünenle gerçeği ayırmayı, her gün yeniden öğreneceğim sanırım. Çünkü paylaşınca ve sevdiğimde mutlu oluyorum, herkes beni sevdiğinde değil. Yolumdaki sevgiler ışık bana.