24
foto öykü
Allıkaya Tepesi
Aynalıgöl, Uludağ
suyunu buraya 1 km uzaklıktaki
kaynaktan getirdiği ve çocukluğunun
buralarda geçtiğini belirtti. İsminin
Kerim olduğunu öğreniyoruz. Eskiden
buraların Yörüklerin yaylak olarak
kullandıkları, her ağacın altından
kuzuların meleşmeleri, köpeklerin
havlamaları duyulduğunu, dağ taş
insan dolu olduğunu, hayvanların otları
bitince başka yaylalara geçildiğini
özlemle anlattı: “Kışlamız Balıkesir’di.
Ama şimdi buralar ölü. Kazmut
Yayla’da da artık Yörükler çıkmıyor.
Ben de orada bir hafta kalıp çadırımı
kuruyordum, şimdi sadece pikniğe
geliyoruz.” Yolumuz uzun olduğundan
vedalaşarak ayrıldık. Yol boyu ilerlerken
15 dakika sonra bir çeşme başında
tekrar mola veriyoruz. Moladan sonra
toprak yol yavaş yavaş yükselmeye
başladı ve 30 dakika sonra Kazmut
Yayla’ya ulaştık. Önceki gelişimizde
her zaman burada sürüleriyle Yörükler
bulunurdu ama bu defa yaylaya
sessizlik çökmüştü. Kayı Aşireti’nin son
Yörükleri de burayı terk etmişti. Kazmut
Yayla’dan 2 saat sonra Domaniç
Dağları’nın en yüksek noktası Darı
Tepe’ye ve oradan Bileylik Yayla’ya
geçiyoruz. Yörüklerin söylenceleri
Osman Gazi’nin çocukluğunun
buralarda geçtiği ve Osman Gazi’nin
ninesi Hayme Ana vefat edince buraya
yedi saat uzaklıktaki Çarşamba
Köyü’ne defnedilmiş. Yaylanın
kuzeyindeki vadi Oylat Deresi ve
buraya beş saat uzaklıkta. Güneşin
batmasına yarım saat kala Eğridere
Yaylası’na ulaşıyoruz. Yaylaya girerken
solda Yörüklerin kilim desenleriyle
süslü çeşmeden su kaplarımızı
dolduruyoruz. Yayla, kayın ormanlarının
ortasında irili küçüklü derelerin birleşip,
yeşil çimenlerle çiçeklerle bezeli,
çan seslerinin kuş seslerine karıştığı,
köpeklerin usul usul sizi seyreylediği,
sürüleriyle dost olan, sırdaş olan
Yörüklerin, yaylalar arasında
gezintilerine tanıklık ettik. Çarşamba’nın
yaylası Kıransorkun kamp yerimize
yarım saat uzaklıkta. Yayla günümüzde
Ortaca Köyü’nün yaylası. Burası
muhtemelen kışın Söğüt’te kışladıkları,
baharla birlikte Domaniç’in yaylaklarına
