59
bilen insanoğlundan daha
acıklı bir varlık var mıdır?”
Ne bir böcek bilir sonbahar
gelince öleceğini, ne de bir
çiçek farkındadır bir gün
gelip solacağını. Sadece
insandır bu acı yükle yüklenen.
Şimdi ilkbahardır, sevdiği
yanındadır. Sımsıkı sarmak
ister onu, ellerini ayırmamak.
Öyle sarar filmde Tommy
ölümcül hasta olan eşi Izzi’yi.
“Yanımda olmanı istiyorum”
der. “İşte yanındayım ya” der
Izzi. Ne kadar anlamsızdır
isteği bu cevap karşısında.
Zaten yanında olan birinin
yanında olmasını istemek…
Ama bir “sonsuza dek”
eksiktir cümlesinde,
söyleyemez. Hep ilkbahar
olsun ister, yavaş yavaş
solmasını izlediği yaprağın,
dalından hiç düşmemesini,
ama söyleyemez. Bilir
Heraeklitos’un anlattığı gibi
iki karşı kutup arasında
sıkışmış varlıklar olduğumuzu.
İlkbaharla sonbahar arasında,
yaşamla ölüm arasında…
Gerisi bir kabulleniştir artık,
ister sevimsiz, davetsiz bir
misafir olarak görürsünüz
ölümü, ister bir tanrı misafiri.
Bakış açımız ölümü
kabullenişimizi değiştirir ama
ölümün kendisi asla değişmez.
Tommy bir hastalık olarak
görür onu, “ölüm bir hastalıktır”
der. Diğerleri gibi, tedavisi
olan bir hastalıktır ölüm. Bulur
da en sonunda sonsuz baharı
ama baş edemez. Sinema
salonundaki seyirciler gibi,
sevdiklerinin yitip gidişini
izleyemez. En büyük keder,
dalda kalan son yaprağın
değil midir zaten? Tommy
çareyi, gene insanoğlunun
en büyük acısı, ölümde
bulur. Tek içten gülümsediği
sahnedir “öleceğim” dediği
sahne. “Öleceğim ve sonsuza
kadar beraber olacağız”.
Rahatlamıştır, büyük yükünden
kurtulmuşçasına hafifler.
Maalesef tüm iyi ve güzel
şeylerin, ilkbaharın en güzel
yanıyla, tüm sevmediğimiz ve
kötü şeylerin, sonbaharın, en
iyi yanı ortaktır. İkisi de biter.
his wish in the face of this reply.
Wanting someone to be with
you who is already there… It is
only “forever” that is lacking in
his words, but he can’t say it. He
wants an unending spring, he
wants the withering leaf to never
fall down to the ground, but he
can’t say it. He knows that as
Heraclitus has said we are beings
stuck between two opposite
poles. Between spring and
autumn, between life and death…
the rest is acceptance, you see
death as either like an unlikeable,
uninvited guest or like a guest
from God.
Our perspective changes our
acceptance but death itself never
changes. Tommy sees it as a
disease and says, “death is a
disease”. Death is a disease that
can be cured like others. In the
end he really does find unending
spring but cannot cope with it.
He can’t bear to watch the ones
he loves go away just like those
in the movie theater. Isn’t the
greatest sorrow with the last leaf
on the tree? Tommy finds relief in
death, human’s greatest pain. It is
when he says, “I am going to die,”
that he really truly smiles for the
first time. “I will die and we will be
together forever.” He is relaxed,
a great load has been lifted off of
his shoulders. Unfortunately all
good things that we like such as
spring and all bad things that we
don’t like such as autumn have a
common point. They all end.
