61
bir omzunu kapının bir yanına
dayayarak sevgiyle bakarken, karısının
dokunmadan da hissedebildiği
sıcaklığıyla banyoya yönelen genç iş
adamlarından, birazdan ezanı okuyacak
müezzinlerin çalan telefonlarının alarm
zillerinden, müezzinlerin sesiyle bir
safta tel gibi ince ve düz sıralanacak
sabah namazı müminlerinden, devriye
gezen polis arabalarının bağırmayan
sirenlerinden, geceyarısı aldığı
yolcuları sabah varması gereken şehre
ulaştırmak için direksiyon sallayan uzun
yol kaptanlarından, Patras limanında
bindikleri büyük gemilerle Bari’ye
ulaşmak için geçtikleri Adriyatik’in
büyüklüğüne güvertenin balkonundan
hayretle bakan gezginlerden, kaldıkları
yerden yazmaya devam eden kahve
müptelası romancılardan, ışıl ışıl
parlayan İstanbul camiilerinden,
birazdan Eminönü meydanında şehrin
her yanında, aynı anda patlayan
bombalar gibi patlayacak sabah
ezanlarının huzurlu kargaşasından,
televizyon izlerken uyuyakalan,
birazdan Kaptanın dürtmesiyle aniden
sıçrayarak terliklerini giyecek Karaköy-
Kadıköy vapurunun miçosundan,
“olsaydım da uyurken izleseydim”
dediğim kız kardeşim Zeynep’in
rüyasında gördüğü meleklerden,
elektrikler gittiği için kapanan
sobalarının sebep olduğu ince soğuğu
önce kollarında hisseden, ayaklarını
önündeki uzun masaya atmış tren
istasyonlarının kompartıman kokulu
çalışanlarından, balya balya gazete
tomarlarını büfelerin önündeki sarı
sandıklara bırakan dağıtıcılardan,
sabah sunması gereken haberlere
hazırlık yapmak için televizyon
binasına gelen spikerlerin makyajsız
yüzlerindeki farktan, mezarlıkların
arasında dolaşan yaşlı bekçilerden,
üşüyen Kars’tan, cayır cayır yanan
peteklerden, her birini ayrı ayrı
özlediğim sevgililerimin sevdikleri
adamlarla kurdukları hayallerin
uykularına sızışlarından, zamanın
kimsesiz çocuğundan, yalnızlığımın
üstünde biten ottan,hüznümün kederli
karısından, uykuya çektiğim namludan,
ve işte kendimden; her kendine
varışında geceyle karşılaşan benden,
yani geceden, geceden bahsediyorum,
onu tanıyor musun?
