79
Bazı davaları ona getiren, kendinden
daha zeki olduğunu düşündüğü
ağabeyi Mycroft’a akıl danıştığı
zamanlar olurdu. Mesafeli ilişkilerine
rağmen onu severdi. Kendine has,
alışılmışın dışında yöntemleri ile
suçluyu yakalamayı ya da suçun nasıl
işlendiğini çözmeyi şahsi bir zevk
haline getirmişti. Ona göre mesele
ipucu toplamak değil, eldeki ipuçlarını
doğru şekilde bir araya getirmekti.
Holmes insan beynini tavan arasına
benzetir, içine koyulanların özenle
seçilmesi gerektiğine inanırdı. Ona
göre, bilinçli olarak kontrol edilmeyen
bir zihin gereksizliklerle dolu bir
yığından ibaretti.
Her şeyin bir nedene bağlı olduğuna
inanan Holmes elindeki dava ne
kadar doğaüstü gibi görünse ve
çevresindekilerin de buna inanmasına
neden olsa da bilimsel gerçeğin
peşinden ayrılmaz doğruya ulaşırdı.
Neredeyse her kadın için sadece
zekâsıyla bile olsa ideal erkek profiline
uyan dedektif, hayatına duyguları
ve kadınları almamaya kararlıydı. Bu
yüzden “A scandal in Bohemia” adlı
hikâyede tanıştığı Irene Adler’e olan
zaafı hiç itiraf edilmeyen bir aşk olarak
kullanmayı tercih etmediği kalbinde
saklı kaldı. Belki de Holmes’un
hikâyelerini ölümsüz kılan bir sebep
de her ana karakterin yanında olması
gerektiğine inanılan kadın karakterin
Holmes’un hayatında süreklilik
göstermemesiydi. Belki de, Doyle
Holmes’ten kurtulmak istediği zaman
onu Reichenbach Şelalesi’nden ezeli
düşmanı Moriarty ile birlikte düşürerek
öldürmek yerine Adler ile evlendirseydi
ondan tamamen kurtulabilirdi.
Doyle’un asıl mesleği olan doktorluk,
yarattığı karakterin gördüğü ilgi sonucu
yeni hikâyeler için taleplerin artmasıyla
tamamen gölgede kalmıştı. Bundan
rahatsızlık duyan yazarın yayınevlerini
vazgeçirmek için çok yüksek
fiyatlar istediği buna rağmen onları
vazgeçiremediği de söylenir. Sadece
Holmes’un yaratıcısı olarak kalmak
istemediğine karar veren Doyle, 1893
yılında yayınlanan “the final problem”
adlı hikâyede Holmes’u öldürüp ondan
kurtulduğunu düşündü. Yanıldığını
hiç yaşamamış bir adamın ölümüne
yas tutan hayranları, evinin önünde
Holmes’u onlara geri vermesi için
eylem yapan okurları görünce anladı.
Ve istemeden de olsa “The return of
Sherlock Holmes” kitabında yer alan
“The empty house” hikâyesiyle başına
dert olan kahramanını yeniden hayata
döndürdü. Hiç yaşamayan bir adamın
ölümsüzlüğüne sebep oldu.
Holmes’un şu anda müze olarak
ziyaretçi kabul eden evine mektup
gönderen hayranlar vardı. Londra’nın
simgesi haline gelen Holmes’un heykeli
bile dikildi. Maceralarının geçtiği yerlere
tabelalar, plaketler konuldu. Holmes,
cesaretin, zekânın, yeteneğin sembolü
olarak kabul edildi. Etkisi bugün bile
süren bir fenomen oldu ama hakkındaki
şüpheler her zaman geçerliliğini
korudu. Holmes gerçek hayatta yaşıyor
olabilir miydi? Dr. Watson belki de bir
deliydi ve olmayan bir adamı, kendi
uydurduğu hikâyelerle anlatıyordu.
Yazarı olan Doyle aslında Holmes’un
ta kendi miydi? Bu dahi kendiydi
de deli olduğunu düşünmelerinden
korktuğu için hayali bir karakterin
arkasına mı gizlendi? Bugüne kadar
yaratılmış ve gerçekte yaşamış en ünlü
suçlularla karşı karşıya gelip onları
alt eden Holmes aslında bir suçlu
muydu? Döneminin polis teşkilatına
örnek olan dedektifin izinden gidildiği,
yöntemleri uygulandığı halde aynı
dönemde yaşayan ve günümüzde
bile izi sürülen ünlü seri katil Karın
deşen Jack’in yakalanmamış olması
Holmes’un gerçek olmadığının bir kanıtı
mıydı? Yoksa Holmes’un aslında Jack
olduğunun ispatı mı?
Holmes diye biri olmadığına, onu Doyle
yazdığına göre, Jack aslında Doyle
muydu? Doyle’un hayali karakteri
yıllarca zannedilenin aksine polis
teşkilatına yol göstermiyor aksine
onlarla alay mı ediyordu?
Bugüne kadar bunlar ve benzeri
şüpheler ya yaratılan karakterin ve
“Boyu bir sekseni geçiyordu,
öyle ki, eğildiğinde bile uzun
boylu görünüyordu. Zekâ
pırıltıları okunan gözleri,
etkileyiciydi. Şahin gagasına
benzeyen ince burnu, tüm
yüz görünüşüne atiklik ve
karalılık ifadesi veriyor, çıkık
ve sivri çenesi de bir adamın
kararlılığına işaret ediyordu."
Yol ve ev arkadaşı, yardımcısı,
hayattaki tek ve en iyi dostu
Dr.Watson böyle tanımlıyordu
ünlü dedektifi Sherlock
Holmes’u.
