30
Yazı ve fotoğraflar:
Özgür Çakır
ADI Arapça’da turkuvaz anlamına
gelen, yaşayan efsane, Ortadoğu’nun
en büyülü sesi ve gerçek divası
Fairuz’un Lübnan iç savaşına atfen
seslendirdiği “Le Beirut”un sözleri
bunlar. 1975’te başlayıp 1990’da biten
Lübnan iç savaşının belki de hatıralarda
kalan en naif detayıdır bu şarkı.
Savaşan taraflardan kim radyoyu ele
geçirirse bu şarkıyı çalarmış; Fairuz’un
kadife sesi şehrin sokaklarına yayılınca
insanlara güven duygusu gelir, sokağa
çıkılır, gündelik işler halledilirmiş
çabucak; ta ki radyoda bir kez daha
“Le Beirut” çalana kadar. Zamanla bir
tür ateşkes çağrısına dönüşmüş bu
şarkı ve iki tarafın da ortak duygusunu
ifade eder olmuş: “Benimsin sen ey
Beyrut!”
Dergi Bursa’nın sıkı takipçileri bir
önceki gezi yazımın başlığında
“Doğu’nun limanları” derken ve Amin
Maalouf’un adını zikrederken uzattığım
ipin ucunun Beyrut’a bağlanacağını
tahmin etmişlerdir. Evet, bu defa
Ortadoğu’nun en büyüleyici kentinde
“Gezi Yorum...”
Eski bir Osmanlı vilayeti olan ve
o dönemlerde ipek ticareti ile
zenginleşen bu liman şehrinin tarihi
çok daha eskilere, MÖ 15. yüzyıla
dayanıyor. “Beyaz karlar ülkesi”
anlamındaki Lübnan, Türkiye’yi
saymazsak, Ortadoğu’nun tek kar
yağan ülkesi. Karlı dağlarında yetişen
sedir ağacını kendine bayrak yapan
Lübnan’ın başkenti Beyrut, bulunduğu
coğrafyanın en güzel bölgesinde kurulu
olması nedeniyle tarih boyunca hep
Selam sana Beyrut!
“Selam sana yüreğimin derinliklerinden ey Beyrut!
Kabul edin bu selamımı, ey denizler, evler
ve eski denizlerin yeni yüzü çöller...
O ki benim halkımın hamurundan yoğrulmuş ekmeğim, içkim,
yaseminim.
Tadın nasıl da ateşin ve dumanın tadı oldu?
Beyrut! seni terk eden delidir, ey Beyrut!
El üstünde tutulacak şehirsin sen ey Beyrut!
Kapısını kapattı Beyrut
Kendisini sabah akşam el üstünde tutacak
ve güzel günlere taşıyacak insanlara.
Sonra bir başına kaldı sabah, akşam ve gecelerde...
Benimsin sen ey Beyrut!
Benimsin, halkımın kanayan yarası,
Analarımın akan gözyaşısın.
Benimsin sen ey Beyrut!
Benimsin...”
gezi - yorum
