57
oldu. Kimi müdavimlerinin
arkasından gözyaşı döker gibi
döktü bahçesindeki ağaçların
yapraklarını. Gidenin ardından
el sallar gibi, rüzgârın yardımıyla
savrulan dallarıyla uğurladı
onları sonsuzluk yolculuğuna.
Kendini yapayalnız hissetti;
onlarca yıl kucak açtığı
Bursalılar artık onu sevmiyor,
ondan vazgeçiyor sandı bir
ara. Bir süre sonra yanıldığını
anladı ve dağıldı etrafındaki
kara bulutlar. Bursalılar sahip
çıktı çünkü bu vefakâr ve
cefakâr eski dostlarına. O yıllara
direndi, yıllar ona. Bugün ilk
günkü görünümüyle değil belki
ama ilk günkü heyecanıyla,
canlılığıyla duruyor yerli yerinde
hâlâ… Şimdi yalnız geçen
zamanın acısını çıkarmak ister
gibi, önünden geçeni yolundan
çevirip sıcacık bir çay ya da bol
the locals of Bursa do not love it
anymore, that they gave up on it.
Sometime later it understood that
it was wrong and the dark clouds
surrounding it disappeared. This
time the locals of Bursa looked
after this loyal and enduring
friend of theirs. It resisted the
years and the years resisted to
it. Today, it remains at its original
spot maybe not with its original
appearance but with its usual
livelihood and excitement… Now,
it does not let go of anyone who
passes by it without drinking a
hot tea or a thick Turkish coffee
as if it wants to pay back for the
past times.
Some remember it from their
high school years, some from
times when they had not even
started school… Its gardens hide
the memories of youth for some
and perhaps some greet their
happiest day or an unforgettable
memory every time they pass
by it. Mahfel is the location that
Ahu Algın, Şubat 2015
