75
kolundan çekiştirip kulaklarına
fısıldayan, göz teması
kurmayan çocuklar dikkatinizi
çekmiştir. Bazen anne babaları
bile “kızım-oğlum evde su
gibi konuşuyor, yabancılara
karşı böyle utangaç” derler.
Çocukların konuştukları
kişi ve ortamları seçtikleri,
çoğunlukla sessizliği tercih
ettikleri bu duruma “selektif
mutizm” denmektedir. Latince
mutus kökeninden gelen
sessizlik, suskun anlamına
gelen mutizm, çocukluk
döneminde sanılandan daha
sık görülen bir durumdur.
En fazla 4-8 yaş arasında
gözlenmektedir. Utangaçlıkla,
öz güven eksiliğiyle
karıştırılan bu durum çocuğun
sosyal yaşamını önemli
derecede etkilemektedir.
Bir çocuk konuşma becerisi
olmasına rağmen uzun
süre konuşmuyorsa, yaşına
uygun girdiği ortamlarda
sürekli suskun kalıyorsa
selektif mutizmden söz etmek
gerekebilir. Bu çocuklar anne,
baba gibi yakın kişilerle yaşına
uygun konuşuyorken okulda,
bazı akrabaların yanında,
farklı sosyal alanlarda çok
sessiz kalabilirler, sorulara
cevap vermezler, çoğunlukla
göz teması kurmazlar. Zaten
bu durum anne babaların
aklını karıştırmaktadır. Evde
ya da bazı arkadaşlarıyla aşırı
konuşurlar, okulda kendilerine
verilen görevi yerine
getirirler, sahneye çıkarlar,
oyun oynarlar. Konuşmanın
olmadığı durumlarda oldukça
aktiftirler, konuşmama konusu
açıldığında da geri çekilirler. Bu
belirtiler gözlenen çocuklarda
psikiyatrik, psikolojik ve sosyal
destek çok önemlidir. Özellikle
oyun ve sanat terapisi gibi
sözel ifadenin daha az olduğu,
duyguların söz dışı ifade
edildiği çalışmalardan verim
alabilirler. Erken yaşta alınan
destek ile yaşamlarına bol bol
konuşarak devam edebilirler...
mutism”. Mutism, derived from
the word mutus in Latin, meaning
quietness, silence is a fairly
common situation in childhood.
It is mostly seen between the
ages 4-8. Mistaken for shyness
and lack of self-confidence,
mutism greatly affects social life.
If a child does not talk for a long
period of time even though he/
she is physically capable, opts for
silence in social situations with
his/her peers, we might have to
start discussing selective mutism.
These children generally talk to
their parents and people that
are close to them in accordance
with their ages but they become
silent in different social situations.
They talk too much at home or
with their friends, they do what
they are told at school, go up on
stage, play games. They are quite
active when the situation does
not call for speaking, but when it
comes to speaking they withdraw.
Psychological, psychiatric,
and social support for such
children is crucial. They might
benefit from studies with less
verbal expression and emotions
are expressed without words,
especially game and art therapy.
With support at young ages, they
might lead a very talkative life…
