80
kitabi
literary
Gonca Özmen / Belki sessiz
Gonca Özmen / Maybe silence
Emine Civanoğlu
“BÖLÜNMELER / Kusura
vardım / benimdir dedim
bu eski söz / kime açıldıysa
kapılar / kapananı benim
dedim / beni bir avuntudan
oldurmuşlar / de ki bir sıkıntının
içini oymuşlar / ben böyle
sezdim dilin de sabrı var /
akşamdan hızla geçen sesin
de
Sonra bir yalnızlığı denemek
oluyor her şey / üç beş
sandalye yetiyor hüznü
ağırlamaya / akşamları
getirdiğim yorgunluk beni
anlatmıyor / durmadan
okşuyorum tüylerini gecenin
/ çiçekler büyük bir yokluğa
bakıyor / gitsem gitsem
bir solgunluğa gidiyorum /
yüzümde kelebekler ölüyor”
Bir şair, insana neler
yapabilir ve hatta onca
şeyi onca uzaklıkta, onca
tanışmamazlıkta, onca
birbirini duymamazlıkta nasıl
yapabilir; kim bilebilir! Bir
şair seni azaldığın yerden
öpebilir. Sen bir gece öyle elsiz
ayaksız, dilsiz dudaksız, en
devrik cümlelerin orta yerinde
evsiz uyaksız oturuyorken,
bir şair seni o azaldığın
yerlerinden öpebilir. Sana
senin sesinle konuşabilir bir
şair ve seni gecenin panayır
sesli ormana götürüp bir
peygamber böceğini bile
taşıyamayacak olan bir dalın
Seni, azaldığın yerden öpen oldu mu?
Has anyone kissed you from where you diminished?
“PARTITIONS / I possessed a
flaw / This ancient word is mine
I said // For whomever doors
open / I said for me they’re
closed // They formed me from
consolation / Maybe carved me
out of woe // Thus I learnt the
tongue is possessed of patience
/ The voice too passing swiftly
through evening // (…) / Then
everything ends up in loneliness
/ A few chairs are enough to host
grief // In evenings, the weariness
I bring home says nothing of
me / Unceasingly I caress the
feathers of night // Flowers peer
into vast emptiness / Wherever I
go, it’s into paleness // Butterflies
dying on my face” (translated by
George Messo)
What can a poet do to a person,
moreover how can she do all that
from such a distance, without an
encounter, and with such a lack
of voice, who knows! A poet can
kiss you from where you diminish.
One night, as you sit by yourself,
no hand or feet, no tongue or lip,
with no rhyme in the middle of
inverted sentences, a poet can
kiss you from where you diminish.
A poet can talk to you with
your own voice, take you to the
carnival-like noises of the forest in
the night, and host you till dawn
on the twig of tree, so weak that
it could not carry a mantis. Right
there and then, she could teach
you that life is a whole other
dream than the one you assume;
that truth is an ambiguity; no
matter how large the shell is,
there is always another external,
for everyone. Certainly, not every
poet does this. Not every poet
