90
bakış açısı
point of view
pişman etmeye yetmedi. Bu
konuda filmler vardır bilirsiniz.
Christopher McCandless’in
hayatını anlatan “Özgürlük
Yolu” filmi bunlardan biridir.
Bu filmi, benim gibi gezgin
bir arkadaşımla izlemiştik.
Ben filmin sonunda ağlayınca
bana “Neden üzülüyorsun
ki? O yaşadı.” demişti. O
zor dönemde aklıma bu
geldi. Zaten yola çıkarken
eşime de söylemiştim. Bana
ne olursa olsun pişmanlık
duymayacaktım ve bu
özgürlüğün, kendi tercih
ettiğim bu yolun bedeli neyse
ödemeye hazırdım.
Bütün bunlar büyük bir
cesaret işi değil mi?
Değil aslında. İşte bu
algı yüzünden insanlara
televizyonlarınızı kapatın
hatta mümkünse evlerinizden
çıkarın diyorum. Son birkaç
yıldır yerleşik hayattayım,
Büyükada’da televizyonu
olmayan, kendi sebzemi,
meyvemi yetiştirdiğim,
ağaçların içinde bir evde
yaşıyorum ve böyle çok
mutluyum. Çünkü her şeyden
önce bakış açımı değiştirdim.
Bilindiği gibi kötü bir dünyada
yaşamıyoruz. Televizyonda
bize öyle gösteriliyor. Hepsi
birer illüzyon, kandırmaca.
Aştığım yollar beni öyle
güzel insanlarla karşılaştırdı
ki. Bunlar tesadüf olamaz.
Dünyada iyi insanlar var. Hatta
sandığımızdan daha çoklar.
Bizimle ekmeklerini, sularını
paylaşan insanlar oldu. Siz bir
şekilde o eşikten geçip yola
çıktığınızda kader sizi olmanız
gereken yerlere götürüyor,
tanışmanız gereken insanlarla
karşılaştırıyor zaten. Bu bir
cesaret işiyse evet, o adımı
atmak ve o eşikten atlamak bir
cesaretti.
Sizin için yerleşik hayata
geçmek zor olmadı mı?
Burada nasıl bir düzen
kurdunuz?
Çok değil. Her şeyden önce
tam olarak durduğumu,
artık bir yere gitmediğimi ve
gitmeyeceğimi söyleyemem.
Ama son 6 – 7 yıldır yaşadığım,
motorlu taşıtları neredeyse hiç
göremeyeceğiniz Büyükada
için “Bir gün yerleşik hayata
geçersem, yaşayabileceğim
tek yer” diyordum. Öyle de
oldu. Arabam yok, olmayacak
da ki zaten ona ayırmayı
düşündüğüm bir bütçem
de yok. Vapurla, otobüsle,
bisikletimle istediğim her
yere gidebiliyorum. Hiçbir
şey satın almıyorum.
Evdeki her eşyamız,
kullandığım her şey ikinci el.
Lükslerim yok ve olmasını
da istemiyorum. İhtiyacım
olandan fazlasının peşinde
değilim. Bu planladığım
ya da kurguladığım bir şey
değildi. Her şey kendiliğinden
gerçekleşti. Ben kendime
döndüğüm, bakış açımı
değiştirdiğim, nasıl bir
hayatın içinde gerçekten
mutlu olacağımı anlamak için
kendime zaman verdiğimde
bir şeyler yerine oturmaya
başladı. Bisiklet yolculuğuna
çıkarken eşya konusunda
lüksümüz yoktu. Yalnızca 4
çanta. Bunun dışında her şeyi
sattık. Geri dönüşte de çok
daha fazlasına ihtiyacımız
olmadığını fark ettik. Şu anda
yaşadığım en büyük lüks
evimdeki ekmek kızartma
makinesi. Emin olun onlarca
pahalı marka arabaya sahip
olan insanın hissedemeyeceği
bir mutluluk veriyor bana o
makine. Yolculuklarım boyunca
en çok özlediğim şeydi çünkü
kızarmış ekmek. Kokusu, tadı
burnumda tütüyordu. Şimdi
her sabah kahvaltımda ekmek
kızartırken o kokuyu içime
çekiyorum. Tadına doyuyorum.
Şükrediyorum. Çünkü kıymetini
biliyorum. Tatmin olamadıktan,
şükredemedikten sonra neye
sahip olduğunuzun hiçbir
önemi yok inanın. Kızım da
benim gibi olmaya başladı.
Henüz 3 yaşında ama
mesela bir evi tarif ederken,
them out of their house if they
can. I am living a settled life since
the past few years. I live in a
house among trees in Büyükada
with no TV where I cultivate my
own vegetables, fruits and I am
very happy in this way. Because
first and foremost, I changed my
perspective. We are not living
in an evil world as it is popularly
known. TVs show it that way
to us. All are illusions, smoke
and mirrors. I met so many nice
people along the way. These
cannot all be coincidence. There
are also good people in the
world. And they are actually more
in number than we think they are.
There were people who shared
their bread and water with us.
Fate takes you to where you need
to be once you step through
that threshold and you meet the
people you need to meet. If this
is an act of courage, yes, it was
courageous to take that first step
through the threshold.
Wasn’t it difficult for you
to pass onto a settled life?
What kind of a life did you
build for yourself here?
Not much. First of all, I cannot
say that I am completely settled
and that I am not going anywhere
else. But I was always saying
before that if I ever were to settle
down, I would do it at Büyükada
where I have been living for the
past 6 – 7 years and where you
can almost see no motorized
vehicles. And that’s what I did.
I do not and will not have a car;
besides I do not have a budget
that I can allocate to purchasing
a car. I can go anywhere I want
by boats, buses and my bike.
I purchase nothing. Everything
we have in our house is second
hand. I do not have any luxuries
and I do not wish to have any.
I am not after more than what I
need. This was not something
I planned or that I was after. It
all happened by itself. Things
started to fall into place when I
turned into myself, changed my
perspective and spent some
time to understand the kind of life
that I would be happy to live. We
had no luxuries when we started
our bike trip. Only 4 bags. We
sold everything else. And when
we got back we realized that we
actually did not need more. The
only luxury I have in my house is
a toaster. Believe me when I say
that it gives me a happiness that
many people with expensive cars
cannot feel. Because the smell of
toasted bread was the one thing
that I missed the most during my
travels. Now I take a deep breath
every morning when I toast my
bread for breakfast. I savor every
bite. I am grateful. Because I
know its value. Believe me, what
you own is not important at all
if you do not know its value. My
little girl is also growing up to
be like me. She is only 3 years
old but for example when she is
trying to describe a house she
remembers it by the surrounding
trees and plants. Because that is
how her perception developed.
I cannot know what will happen
over time. Maybe she will live a
life on the road or maybe she
will want to lead a corporate life.
Probably the world will be much
different than today when they
grow up. That is why the only
thing I want for my daughter is
“happiness”. It does not matter
how, so long as she is happy.
Do you have plans to “go”
somewhere quite soon?
As I said, the road is ongoing
for me, for us. I should not boast
a lot but I am sure that I will
never work at a nine-to-six job.
Probably I will not sell everything
I have and go on another world
trip again. At least not now. I am
sure that I will never watch TV for
the rest of my life. I suggest this
to everyone. Turn off your TVs.
After chatting for 10 minutes with
someone, you can understand
if they watch TV or not. At least
try it out for a while and see how
much things will change. Choose
yourselves. You will be happier
with less things. Live like you
want to live. Then you will not
have any debts as well, or credits
that you need to pay for years
and years… Do not think what
the value of the house you wish
to purchase will be in 5 years’
time. Live a happy life in a home
where you feel happy. Believe
me, this is not as difficult as you
think it is. It is not as difficult as
you fear it is. Talk to and meet
people who have accomplished
all these things. Read books and
watch movies that will inspire
you and support you to take that
first step through the threshold.
Change your perspective and
first of all change it towards
yourself.
